İYİKİ DOĞDUN

Bugün kız kardeşin doğum günü, uzak olunca aslında böyle özel günler insanı hüzünlendiriyor. Ama ben bugün hüzünlü birşeyler yazmayacağım. Hatırladığım kadarıyla çok güldüğümüz zamanlardan bahsetmek istiyorum. aramızda 4,5 yaş var, kendisi bizim için, kardeşimden çok ilk evladımız gibidir. Kışın çok üşür, evde hep sobanın yanına kıvrılırdı, o nedenden annemler ona "güz cücüğü " derlerdi. Bir de alerjisi vardır tüm kış nerdeyse hep kırmızı bir burunla dolaşır. üniversiteyi en uzun sürede bitiren tek tanıdığımdır( tüm hakaretlerimize rağmen), Düğünümde çok ağlamıştı, beni de ağlatmıştı. Balayında yanıma almak istediğim tek şeydi:))
Domates delisidir, meyve niyetine domates yemeyi sever (nerde tabi o eski domatesler)
Bekarken bana kahve falı baktırmaya bayılırdı, ne güzel kandırırdım onu:))
Doğum günümde bana çiçek gönderen tek insan evladıdır.
Kızımı doğduğunda ilk kucağına alandır, kızım da ilk onun ismini söylemiştir ( ne bozulmuştum)
Kocanın uzun yıllar çoraplarını banyoya götürtmeye çalıştığı köpeğimize, kaşla göz arası oyuncağını getirmesini öğretmiştir. (başka da bir komut öğretememiştik zaten)
Herşeyimi bilir, bazen sinir olduğum bir olayı ona anlatırken " abla inanamıyorum, bu kadar saf olamzsın "der, ben de sevinirim o kadar saf olduğuma:))
Benim hayal perestliğim, onda gerçekliğe dönüşür, hiç uçuk bir fikir duymadım ağzından.(İstanbul' da yaşamak hariç)
Bir çok anı geliyor kahkahalarla güldüğüm aklıma, eminim şuan onunda aklına geliyor. Bazen aynı şeyleri düşünüp "biz kardeşmiyiz" espirisi yaparız, bir de ben soranlara "ablam" derdim, çok gülerdik. Uzadıkça uzar bu yazı, hasretlik zor be güzelim, her zaman ki gibi;
"Doğum günün kutlu olsun mutlu ol senelerce,
Sana boncuktan kuş yaptım, konacak pencerene"