ESKİLERDEN

Fotoğraflar önceden yaptığım kolyelere ait. Gerçekten çok vakit ve emek aldı bunları yapmak. Bugünlerde hiç böylesi şeyler yapmak içimden gelmiyor. Akşamları genelde kitap okuyorum, arada da örgü yapıyorum. Gün çok çabuk geçiyor, hiç birşey yapamadan akşam oluyor sanki.

Bilge dün akşam çok komikti. Oyuncaklarının arasından iki tane ip getirdi. "Bana ip atlamayı öğretir misin anneciğiiiim" dedi. Tabi ben bu sevimli hali yemedim, zira daha önce bir kaç kez öğretmeye çalıştım ama olmadı. Bir de üzülüyor sonunda. Ben mırın kırın ederken, babası geldi. Atladı hemen boynuna, tutuşturdu eline ipi, "hadi öğret" dedi. Yorgunluktan bitap düşmüş baba, aldı eline ipi, geçti karşısına; böyle dur, şöyle tut, ip arkana al, zıplaaaaaa derken, Bilge sus pus oldu, öylece kalakaldı. İkimiz aynı anda ne oldu, birşey mi oldu derken, bizimki "ayyy ben çok korktum ip atlamaktan " diyerek kendini koltuğa attı. Nasıl gülüyoruz kocayla, gülmemeye çalışaraktan. Sonunda isyan etti "ne gülüyorsunuz ya" diye, "çok tatlısın, o yüzden gülüyoruz" dedik. Aklıma geldi yine gülüyorum. Düşündüm uzun uzun, nasıl öğrenmiştim ki ben bu ip atlamayı? Hatırlamıyorum ama çocukken iki ip aynı anda sallanırken içine girip atladığımı hatırlıyorum. Ne zevkliydi, ne kadar da zor birşeydi... Netice de Bilge' ye, bazı şeyleri zamana bırakmasını, yeterince büyüdüğü zaman bunu yapabileceğini anlattık, iplerini ortalıktan kaldırdık. Ben Yeşil Peri Gecesi' ne başladım. Ayfer Tunç' un okuyacağım ilk kitabı, dili hoşuma gitti, bitirince düşüncelerimi yazarım. Bilge'yle bir ayna düzeltiyoruz (bunu sonra açıklarım), bütün gün onunla uğraşırız diye düşünüyorum.