Üzgünüm

Ateş düştüğü yeri yakar derler değil mi, kimse kimsenin acısını onun kadar hissedemez. Acıyı aynı derecede yaşayamaz belki yürek ama anlayabilir, paylaşabilir sanırım. Bir anne olarak her defasında dillendirmekten kaçındığım, hatta düşünmekten ödümün koptuğu en büyük acı, evlat acısı. Dün akşam üzeri bilgisayarın başında haberler bakarken kalakaldım. Son dönemde acımasızca öldürülen gencecik insanların yanına bir yenisinin daha eklendiğini öğrendim. Kanım donuyor yemin ederim, o çocukların anne babalarını düşünüyorum, benim içim böyle yanarken, onlar neler hissediyor tahmin bile edemiyorum. Adaletsizliğin, katletmenin bu boyuta gelmesi, bunları insanların alkışlamsı, kahraman ilan etmeler nasıl bir satılmışlıktır aklım almıyor. Üzgünüm, çok üzgünüm.