"Katliam"

2 Temmuz 1993' te on altı yaşındaydım. Antalya' da yaşıyorduk. Babam yurt dışında çalıştığı için ve biz başka bir memlekette yalnız olduğumuz için ama en çok da annem zarar görmemizden korktuğu için sıkı sıkı tembihlemişti bizi "sakın alevi olduğumuzu kimseye söylemeyin" ...
O gün dışarıdan geldim, haberlerde alevleri gördüm. Komşu bir kadın ve annem de  televizyona bakıyorlardı, komşu kadın " aman pek güzel olmuş" dedi, annemle göz göze geldik, ben dayanamayıp ağzıma geleni sayıp  kadını evden kovdum, bir daha gelme dedim ama yıllarca geldi gitti. Ankara' ya taşındığımızda meraklı tipler ofise uğrayıp, seceremizi öğrenmeye çalışıyorlardı. Kimisi sevimli, kimisi sevimsiz ama meraklı tipler. Bir kaç kez bahçede karşılaştığım bir teyze bir gün "buralar iyidir ama hep alevidir maalesef" dedi. Yüzüne baktım, ne söylesem boş, hiçbir şey söylemedim, ne zaman görsem arkamı döndüm.
En akıllısından, en hümanistine ne zaman "alevilik" konusu açılsa, herkeste saçma sapan ve sahte tutumlar.
Çoğu zaman ortamdan uzaklaşırım. "Katliam" kelimesini ve o gün yaşananları "Menekşe' den Önce" belgeselinde o kadar iyi anladım ki. İnsan görünümündeki sürünün yaptıklarını, Madımak Oteli'  ndekilerin yaşadıklarını, kurtulanların boğazlarına düğümlenen kelimeleri ve tek kelimeyle "katliam" ı içim yana yana ve gözyaşlarımla izledim. Menekşe' nin annesinin feryatları hâlâ kulaklarımda. Ben böyle hissederken onlar bu acıya nasıl dayanıyor bilemiyorum. En acısı da insanların değişmediğini, böyle bir katliamın her an tekrar yaşanabileceğini biliyor olmak...

Yorumlar

  1. Sevdacım insan olan böyle bir ayrım yapamaz.. İnsan olan ne olursa olsun bunları yapamaz.

    Ah, ah, diyecek şey çok da, anlayan zaten anlıyor, anlamayana da ...

    YanıtlaSil
  2. Sevda ablacım , insanız ya bunun alevisi müslümani hiristiyanı mı olur ? Ben anlayamıyorum şaşkınlıkla izliyorum insan dediklerimiz kişileri

    YanıtlaSil
  3. Bu ülkede her an benzer olaylara tanık olabiliriz, dediğin gibi en acısı bu...

    YanıtlaSil

Yorum Gönder