Hafta Sonu

 Hafta sonu yine her zamanki telaşında geçti, ekstradan yağmur eşlikçisiydi. Bilge'yi beklerken çay üstüne çay içip kitabımı okudum.

Yakup Kadri' nin "Ankara" sı gerçekten harika bir kitap. Kurtuluş Savaşı Ankara' sından cumhuriyetin 20. yılına kadar devam eden dönemi çok güzel anlatmış. Çankaya'nın yaban güllerini, Etlik' deki bağ evlerini, Solfasol' ün su testilerini hayal etmek, Kale civarını gözümün önüne getirmeye çalışmak ayrı bir keyifti. Okumadıysanız mutlaka okuyun derim.
Onun dışında hafta sonuna Bilge' nin "kuşak sınavı" damgasını vurdu. Yaklaşık elli kadar öğrenciyi izledik. Onlar için çok heyecanlı, bizim içinse aslında çok komikti. Dışarıdan bakınca kimin ciddiye aldığı, kimin almadığı çok belli oluyordu. Bilge hocasının lafına aldırmayıp, yüksek kuşakların lafına aldırmanın büyük bir hata olduğunu anladı. Kuşak atladı ama bir buçuk kuşak atlayacağını sanıyordu, bir kuşak atladı. Artık sarı kuşak, üstelik babası bugün lisans çıkartmaya gitti( evet gurur filan duyduk :)). Önce çok bozuldu ama sonrasında sporun ruhu da terbiye etmek olduğunu anlatınca, gereksiz inadının sonucuna katlanması gerektiğini anladı. Böylesi bence çok daha hayırlı oldu. Dün çocukları izlerken özellikle büyüme çağındaki çocuklar için sporun ne kadar önemli olduğunu gördüm. Müsabaka sırasında kaya gibi sert duran, birbirlerine tekmeyle giren çocuklar müsabaka sonrasında sarmaş dolaş yerlerine geçiyorlardı. Bu zamana kadar şiddet dolu zannettiğim bu  sporun ne kadar keyifli olduğunu, ne kadar esnekleştirdiğini, ne kadar sağlıklı olduğunu  fark ettim. Umarım kızım hiç bırakmaz.
Bu arada akşam Agatha Christie ' nin "Zehiri Kim Verdi" kitabına başladım. İtiraf ediyorum ilk kez Agatha Christie okuyorum. Polisiye sevip onu okumamak olmazdı diyerek, en son sahaf ziyaretimde üç kitabını aldım. Eylülün son demine sıkıştırdım, akşama biter herhalde ama hâlâ katili tahmin edemedim:((
Keyifli bir haftamız olsun...