03 Mart

 Sabaha karşı kulağımda garip bir sesle uyandım. Kalktım balkona çıktım, belediye araçları yolu açıyorlardı, o ara fark ettim kar yağdığını. Saat beş sularındaydı, tekrar uyuyamadım. Yeşilin Kızı Anne' ye başlamıştım. Diziyi izlememe rağmen, keyifle okuyorum. Anne' nin hayal dünyasını ve geveze ruhunu okumak, izlemekten daha keyifli geldi. Bizimkiler uyanana kadar baya okudum. Kahvaltının ardından Koca' nın ısrarla mevsimlik lastikleri değiştirmediği arabayla geldiğini hatırladık. (diğer araçlarda kar lastiği var ve aslında hava güzeldi) Biz Efes' le yaya olarak kestirmeden gideriz dedi, (mesafe 2 km, adam ve köpek kara bayılıyorlar) biz de Bilge' yle taksi bulabileceğimiz iyimserliğiyle yolda baya bir bekledik. Sonunda Bilge pes etti, gitmiyorum okula deyip eve geçti. Ofiste hem işlerim vardı, hem de Efes oralarda tek başına kalmasın diye ve hala taksi bulabilme umuduyla yolu uzata uzata ana caddeye çıktım. Ofisin yakınından geçen bir otobüse güç bela bindim. Pandemiden beri hiç otobüse binmemiştim. Güç bela ücreti ödedim (otobüs kartım da yoktu) tıklım tıklım otobüste azıcık ilerleyip hemen ikinci maskemi takıp, boynumdaki atkıma iyice sarıldım. Kısa mesafe gittim ama az daha gitsem kesin bayılırdım. Sonra otobüsten inip fotoğraftaki yoldan kaya kaya ofise geldim. Bol bol güya düşen cemrelere ve sevgili Koca kişisine saydırdım. "Bugün benim doğum günüm yaaa" da dedim. İnstagrama yazmıştım Hoş geldin 45 diye:))  Bir sürü güzel doğum günü mesajı aldım, ağzım kulaklarımda cevaplar yazdım. Keyfim yerine geldi...

Yeni yaşımı her şeye rağmen umutlu karşılıyorum. Umudumu korumak zorunda olduğumu en çok bu zamanda hissettim... 

İyi bakın kendinize...💚💚💚