Nar

                                                                 (fotoğraf netten alıntıdır)

Annemin anlattığı bir anım var. Ben çok küçükmüşüm, annem bir gün uyanmış babamla üzerimizdeki beyaz atletlere suyunu akıta akıta nar yiyormuşuz. Bu anıyı hatırlamayacak kadar küçükmüşüm ama gözümde hep canlanır o an. Tabi annem çıldırmış, kızıp durmuştur,nar lekesi çıkmıyor babında,  o kısmını hatırlamıyorum, görselimde de yok zaten:)) Küçüktüm ya her duyduğuma inanıyordum. "Narı hiç dökmeden yersen cennete gidersin" sözünü takıntı haline getirip, dökmeden nar yeme girişimlerinde çokça bulunmuştum. Hatta abartıp iki narı dökmeden yersem, cennet kontenjanından babamı da yanımda götürürüm diye, habire nar yediğim zamanları hiç unutmuyorum. Bu hayalimin bünyeme bolca vitamin yüklemesi en büyük kazanımımdı herhalde. "Cennete gitme hayali" nerede kaldı hatırlamıyorum. Şimdilerde bizim çekirdek ailede soymaya üşenilen bir meyve olduğu için, benim soyup tabaklarda yanında kaşıkla zorla bizimkilere yedirmeye çalıştığım düşünülürse, nar yemenin keyfini bir ben çıkartmışım zamanında...