11 Haziran

Yine ortalığın birbirine girdiği, yok artık bu da olmaz diyebileceğim sınırların zorlandığı saçma bir dönemden geçiyoruz. Gün geçmiyor ki neye üzüleceğimi şaşmaktan aptala dönmeyeyim. Savaşlara mı, yoksulluğa mı, çoluğa çocuğa mı, kediye köpeğe mi, nefretle dolaşan, nefret saçan insanlara mı?

O kadar yoruldum, o kadar bıktım ki....Sokak hayvanı sevmeyeni, korkanı anlarım da yok etmek ne demek, nasıl bir vicdan bu, nasıl bir ego. Geldiğimiz yere, düştüğümüz hale bak. 

 Gittiğimiz parkta kedilere bakan bir hanım var, onun için sadece kediler var, diğer hayvanları kolayca yok sayabiliyor ve etrafta gördüğü sokak köpeklerinden kurtulmak için çareler arıyor arsızca...

Sokakta sürekli besleme yapan hanımla köpeklerimizi gezdirirken yanımıza yaklaşan sokak köpeğini o kadar abartılı bir şekilde yanımızdan uzaklaştırmaya çalıştı ki neye uğradığımı şaşırdım.

Bizimle yürüyen köpeği gören başka bir besleme yapan hanım beni azarlıyor niye peşine takıp bu tarafa getiriyorsun diye. Burada bir sürü köpek var zaten diyor, şaka gibi. Sevginin garip şekilleri var sanıyorlar ama bunun sevgiyle alakası olduğunu sanmıyorum. 

Çok sıkıldım...

Fotoğraflar sabah park faslından. Tepişmekten hepsi ters düştü. Bu ara tek güzel şey üniversite sınavının bitmiş olması. Rahatlamış, insan kıvamına dönmüş bir çocuk ne güzel...