Yıllar oldu...

"Annem, kızım ve ben mezarlığa gidiyoruz. Girişte çiçekçiden çiçek alıyor annem, artık tanış olmuşlar, çiçekçi kadın kocaman bir yoğurt kabı veriyor emanet, çiçekleri içine koyuyoruz. Kızım tutuyor sapından kovayı, keyifle taşırken "mezarlığa gelmeyi seviyorum, yemyeşil bir yer burası" diyor, annem yürürken mezar taşlarını okuyup, teselli arıyor. Kızım harf sıralarını fark edip, harfleri okuyor. Bütün alfabe orada. Tüm ölmüşleri ayırıyor birbirinden. Mezarın başına gelince, önce kurumuş otları yoluyoruz, ardından toprağı suluyoruz. Çiçekleri yerleştiriyoruz özenerek. Ben sümüklü böcekleri kovalıyorum. Mezar taşını yıkıyoruz, toprağın ve mermerin susamışçasına suyu emişini izliyorum. Kafamı kaldırıp gökyüzüne bakıyorum, önümdeki topraktan daha tanıdık geliyor...Dönüş yolunda kızımın elinde sallanan boş yoğurt kovasına bakarken, kaç kişilik bir yoğurt kovası olduğunu tahmin etmeye çalışıyorum. Kızım yine harfleri okuyor, annem diğer mezar taşlarını. Ben anılarıma sarılmış, içim bom boş hissediyorum..."
Son ziyaretim sonrasında yazmıştım bu satırları. Eylül yine geldi, ben dillendirmedim eylül ayına kırgınlığımı. Bugün takvimler yıllar geçtiğini gösteriyor, babasız kalışımın üstünden. Ama yüreğim dün gibi aynı acıyla kavruluyor. Hâlâ her "baba" kelimesini duyduğumda içim acıyor, her ambulans sesinde donup kalıyorum. Babamın sesini unutmaktan ödüm kopuyor, kızıma onu anlatmaya çalışıyorum ama her defasında yetersiz kaldığımı hissediyorum...

"Bu fotoğrafı daha öncede koymuştum, en sevdiğim fotoğrafımız bu. Babam, ben ve annem"