18 Nisan

Bir ay oldu yazmayalı, hiç içimden gelmedi yazmak. Yıllardır var olan bu yeri özleyecek miyim diye, biraz da oluruna bıraktım. Evet özlüyorum ve bu sabah kendimi klavyenin başında buldum, hızlı hızlı yazıyorum, çocuklar gelmeden, işler başlamadan yazayım istiyorum. 

Efes' in hastalığı henüz geçmedi hatta bir dönem çok kötü oldu, önce kan işemeye ardından taş dökmeye başladı ama ne taş dökmek. Bir türlü doğru teşhis koyamamaları sonucu maalesef iş bu boyuta geldi. Günlerce uykusuz kaldım, çok üzüldüm. Bir daha asla hayvan sahiplenmeyeceğimi söyledim. Sevmenin kaybetmeyi de göze almak gerektiği gerçeğiyle yüzleştim. Sonra bunları bir kenara bırakıp neler yapabileceğimize odaklandık. Mikrobiyoloji onlarca antibiyotiğe dirençli sadece üç antibiyotiğe duyarlı olduğunu söyledi. Patoloji kötü bir şey olmadığı, sistik, enfeksiyon ve kristalleri gösterdi. Mta (Maden Tetkik ve Arama) taşların cinsini tespit etti. Bu doğrultuda özel bir mamaya geçtik, sistik için çok zor bulabildiğim takviyeyi kullanıyoruz. Antibiyotiğe ara verdik belki ilerleyen zamanda duruma göre bakılacak. Bu arada köpek üriner sistemiyle ilgili uzmanlaştım diyebilirim. 

Şimdi hastalığın ilk zamanlardaki seyrine geri döndük. Uzun uzun bekleyerek işiyor, gece bez bağlıyoruz idrar kaçırmaya devam ediyor. Bir gün çok iyiyken, öbür gün yattığı yere fark etmeden kaçırıyor. Kan, enfeksiyon ve taşlardan sonra bunlar gözüme hiç görünmüyor. Keyfi yerinde, arada nazlanıyor diyetine dikkat ettiğimiz için bozuluyor, mamasını yemiyor sonra dayanamayıp gidip yiyor.

Bu süreç bana darmadağın olmanın ne kadar kolay olduğunu gösterdi. Tüm bu zayıflıktan toparlanmanın, iyiye odaklanıp, kötünün gölgesinde yaşamayı da öğrendim. Bugün keyfimiz yerinde, dışarıda Koca' yla oturmuş havayı kokluyor, gelene gidene gavlıyor. Bin şükür...