Sabaha karşı...

 Dün yoga dersi bittiminde Koca' yla Efes bizi almaya gelmiş. Bilge arabasız geldiler diye burnunu  büktü ama ben sevindim. Efes ishal olmuş, geriye sarıp ne yediğini düşündük. Ofiste çocuklar yemek yerken yanlarındaymış, kesin dilencilik yaptı. Eve gelince yoğurtla birlikte probiyotik verdim. Gece birde kusmuş, gelip bizi burnuyla dürterek kaldırdı. Koca dışarı çıkarttı.Ben ortalığı temizledim. Sabaha karşı yine yanımda bitti. Kalktım tasmasını taktım. Dışarıya çıktık, gözlerime inanamadım. Ufak ufak yağmur yağıyordu. Hafif bir rüzgar ve toprak kokusu. Arka bahçeye geçtik, sağa sola küçük çişini yaptı. Otoparkta durduk. Havayı kokladı, sıkıştın sanmıştım dedim, yüzüme baktı. Sanırım son bir haftadır en iyi hissettiğim an, o andı. Yağmurda biraz daha dolaştık. Yavaş yavaş eve geldik. Dışarı çıktığımızı kimse fark etmedi, yağmur yağdığınıda...

Hayat çok acayip dedim, çok acayip...