YENİLER

Boş durmak yok, üretmeye devam. Bu kolyeler ve diğerleri bugün satılmak üzere görücüye çıkacaklar.

Hadi hayırlısı diyelim, daha bir dolu kordonlanacak malzeme var elimde.

Bu arada yeni yaptıklarımı pek bir sevdim. Nerdeyse öpüp koklayacaktım. Gerçi hala planlamadan yapmanın sıkıntısını çekiyorum.
Özellikle ortaya çıkanlardan sonra, şurasını da şöyle yapsam daha iyi olurmuş diyorum.
Bir gün planlı, programlı bir insan olmayı başarır mıyım, bilmiyorum ki:))
Dün akşam evde herkesi bir köşeden toparlayıp, en son yatağıma yattım. Ahmet Ümit' in "Çıplak Ayaklıydı Gece" kitabına başladım. İç burkan, duygu dolu satırların ardından uyuya kalmışım. Karman çorman rüyalar gördüm. Yıllardır görmediğim, hayatımdan çıkartıp çok gerilerde bıraktığım insanları bir aradaydı rüyamda. Nasıl gördüğümü hatırlamıyorum, yüzler ve karmaşa vardı. Uyandığımda Koca ve kuzen çoktan işe gitmişti, Bilge yanımda yatıyordu. Uyurken izledim bir süre. ne kadar çabuk büyüdüğüne bir kez daha hayret ettim. Kalktım kahvaltımı yapıp ortalığı toparladım. Akşam için yemek hazırladım. Balkonda sabah serinliğini ve öten kuşları dinledim. Uykunun dibine vuran Bilge' nin yanına kıvrılıp tekrar kitabımı okmaya devam ettim. Sonrası malum bir süre sonra Bilge uyandı, telefonlar çalmaya başladı falan filan... Uyandıktan sonra bu rutin başlayana kadar geçen yaklaşık iki saat bana o kadar huzur verdiki, bana ait zamanları özlediğimi fark ettim. Annemle telefon konuşmamızda, ikinci çocuk sahibi olmamız gerektiğine dair ( bugünlerde sıkça tekrarlıyor) uzunca bir söylev dinledim. Belki çok kötüyüm ama ne ben, ne kocam istemiyoruz. Bilge' ye haksızlık mı? olabilir, ama böyle hissediyorum...