26 Eylül

 Dün Bilge' yi okula yirmi dakika geç bırakınca (korkunç bir trafik vardı) sabah daha da erken uyandık. Yediye doğru Efes' i çıkarttım. Koca' da kahvaltıya girişti. Efes' le kısa bir rota belirledik. Yüksekçe bir parkımız var oraya gittik. en tepede Efes yattı ben etrafın sessizliğinin tadını çıkarttım. Güneşin bir anda doğmadığını fark etmem ilginçti, Yavaş yavaş evlerin üzerine doğru gelen gün ışığını izledim. Hayatta böyle değil mi? Kalbimde uzun zamandır hissetmediğim huzur duygusunu hissettim, ardından da minnet geldi. Eve geldik, merdivenlerde kızarmış ekmek kokusu karşıladı bizi. Bilge bir kaç gündür hasta bu sabah daha iyi görünüyordu. Dün sırt çantası otobüste yaşlı bir hanıma çarpmış, bizimki özür dilemesine rağmen inene kadar hanım söylenmiş. Otobüste ağladın mı diye sorunca, tuttum kendimi, inince parkta ağladım dedi. Özür dilemek dışında başka ne yapmamı bekledi anlamadım dedi. Boş ver dedim, keşke umursamasaydın. Yanımda yaparlarsa gerçekten deliriyorum, gençlere söylenmeye bayılıyor belli bir yaş grubu. Ağızlarının ayarı da yok, abuk sabuk konuşuyorlar. Geçenlerde markette kasiyer çocuğa reyonda poşet yok diye söylenen yaşlı adamı payladım. Ne biçim konuşuyorsunuz diye. Baktı bana gücü yetmeyecek cıkcıklayarak  çekti gitti. Sabah güzel uyandığına  daha çok sevindim. Kahvaltı sofrasında Sevinç Kuşları' nı dinledik, Allahtan komik kısımlarıydı, gülerek evden çıktık. Efes' e akşama daha erken çıkartma sözü verdim. Evde kalmaya alıştı benim de aklım onda kalmıyor. Birazdan ofisten çıkıp, kitap siparişlerimi almaya gideceğim. Oradan da biraz dolaşır ev giderim.