13 Eylül Pazartesi

 Sabah teyzemi düşünerek uyandım. Dün evine bıraktığımız da, binaya girmeden, kapının önünde gitmemizi bekledi. El sallarken, çoktan yetmiş yaşını devirmiş teyzemin ne kadar iyi göründüğünü ( çok şükür) zamanın sanki bir yerlerde durduğunu hissettim. Garip bir hüzün çöktü içime aslında bu duyguyu biliyorum her Antalya dönüşü elinde bir tas suyla arkamızdan bakan anneme el sallarken de böyle hissediyorum. Anneme, teyzeme hatta pek çok kadına bakarken...aslında hayatın hiçte iyi davranmadığı kadınlar... Güçlü, kocaman ağaçlar gibi, kökleri derinde, başları gökyüzüne doğru duruyorlar. Yazsan hepsinden ayrı,  ama hüzünlü hikayelerle dolar sayfalar...

İyi ki dünyaya kadın olarak gelmişim, erkekler kusura bakmasın...