05 Şubat

 Uzun zamandır geçirdiğim en zor hafta sonuydu. Çok yoruldum, bir miktar sinirlerim de bozuldu. Sonra toparlamaya çalıştım kafamı. Erkenden yattım, böyle zamanlarda uykuya sığınmak bana iyi geliyor. Alarmdan çok evvel uyandım. Meditasyon, ardından kahvaltı hazırlığı. Efes'i bile kaldırmam gerekti. Kahvaltı masasını, herkes ışık hızında bana bırakarak terk etti. Baktım Efes hala uyukluyor, bulaşıkları toparlayıp öyle çıktık. Buz gibi ve nemli bir hava çarptı yüzüme. Yerler ıslaktı. Bazı sabahlar bu soğuk karşısında kabanımın içinde iyice ufalırken, bazı sabahlar atkımın beni şefkatle sardığını düşünmek hoşuma giderken, bazen açıkta kalan kulaklarımda ne kadar çok soğuk algılayan reseptör olduğuna şaşarken, bu sabah bunların hiçbirini hissetmedim. Etrafa baktım, derin bir nefesin ardından yokuşa vurduk Efes'le. O önde, ben arkada. Kulağımdan güzel bir müzik yayılırken bedenime, gözlerimin Efes' in tüylü kuyruğuna takıldığını fark ettim. O kadar güzel, o kadar dengeli ve ritmik. Evet yürürken sağa ve sola hareket ediyor ve sanki aynı müziği dinliyormuşuz gibi, müziğin ritmiyle nasıl uyumlu. Belki de hayvanların içinde de bir müzik vardır... yüz kaslarımın gevşediğini, bakışlarımın yumuşadığını, alnımdaki çizgilerin geri çekildiğini fark ettim, hafifledim...

Durmak ve başka bambaşka bir şeyi görmek...Kötüye kötü, yanlışa yanlış demek, etrafında dönüp durarak sahiplenmemek...Adını koyup, hesabı kapatmak gerekiyor...

Fotoğrafın konuyla hiç ilgisi yok. Annem yolladı geçen gün, Korsan' la yürüyüşünden. Bir sürü giysi örüyor, dört ayaklı kardeşim gibi bir şey oldu sevimli sıpa:))

İyi bir hafta olsun...